Położona w dolinie Koprzywianki, wzmiankowana w 1510 roku jako Squerzowa, a w 1578 – Sekwierzowa. Wieś powstała po 1480 roku, bowiem Jan Długosz nie wymienia jej w „Liber Beneficiomm” w składzie parafii Sulisławice. Właścicielami Skwirzowej byli dziedzice Sulisławic, źródła historyczne odnotowują, że w 1578 roku Wolski płacił podatki od dwóch osadników i połowy łanu. Wnosić z tego należy, że była to niewielka osada.
W 1827 roku Skwirzowa liczyła 94 mieszkańców, zaś w 1887 – 1938. Znajdował się tu folwark i młyn wodny na potoku wpadającym do Koprzywianki.
Obecnie Skwirzowa liczy około 150 mieszkańców, a jej rozwój uzależniony jest w dużym stopniu od poprawy stanu infrastruktury technicznej (rozbudowa sieci telefonicznej, gazyfikacja). W przyszłości może się stać wsią agroturystyczną.
Przy drodze do wsi zwraca uwagę stara, zapewne XIX -wieczna kapliczka przydrożna o neogotyckiej dekoracji. Czworoboczny słup o dwustopniowej, rozszerzającej się ku ziemi podstawie mieści płytką, przeszkloną, prostokątną wnękę. Górna część kapliczki, wydzielona trójkątnymi odcinkami profilowanego gzymsu ma formę wielobocznego, kamiennego ostrosłupa o nieczytelnej formie zwieńczenia, z krawędziami zdobionymi resztkami tzw. „żabek”, tj. dekoracji w kształcie zwiniętych liści, charakterystyczna dla zespołu motywów zdobniczych gotyku i neogotyku.